Begin 2022 kwam de realisatie bij me binnen dat ik door persoonlijke groei verandert ben, en mijn manier van werken veranderde daarmee ook. Door een diepere verbinding te krijgen met mezelf (lees hier meer daar over) opende cliënten op steeds meer vlakken naar mij omdat ze daar de ruimte voor voelde.
Deze wisselwerking betekende dat mijn praktijkpopulatie begon te verschuiven, mijn cliënten ervaarde verlichting van zeer oude onopgeloste stresspatronen en zo begon het balletje te rollen. Mijn praktijk zit alleen maar vol dankzij de verhalen die mijn cliënten de wereld in helpen.
In de elf jaar dat ik als osteopaat werkte heb ik me ook geregeld lichaamsgericht psycholoog gevoeld, de verhalen die mensen naar je openen als je ze aanraakt zijn extreem diep omdat het vertrouwen wanneer je zo dichtbij werkt groot moet zijn. Wanneer het geleverde gevoel van de osteopaat (therapeut) zuiver is kan er vertrouwen gaan komen en visa versa.
Ik heb door de jaren steeds meer tools zelf ervaren en ook ontwikkeld om steeds dieper tot de kern te komen van gezondheidsproblemen. “Iedere chronische klacht heeft een chronische imprint op je immuunsysteem en op je psyche, het beïnvloed je hele lijf”
Ik ben ervan overtuigd geraakt dat achter iedere chronische klacht een angstig brein zit die herstel blokkeert. Deze inzichten komen voor een groot deel uit de klinische psycho-neuro-immunologie en deze prachtige wetenschappelijke stroming probeert integratie tussen deze complexe systemen inzichtelijk te maken. Ik ben ervan overtuigd dat systeemdenken vanuit evolutionair geneeskundig aspect de toekomst is om de gigantische berg aan chronische klachten op te gaan lossen. In mijn werk als voorzitter van de AHS zet ik mij daarvoor in.
Ik ben door de loop der jaren dus steeds minder binnen de lijnen gaan kleuren van de osteopathie, ik ben supplementen, microbioom screening, ademwerk, yoga, meditatie gaan toevoegen binnen mijn praktijk. Ik heb met plezier gewerkt als osteopaat en met plezier bijgedragen aan kennisvergroting binnen de osteopathie door het geven van cursussen over diverse onderwerpen.
Ik laat mij niet uitschrijven als osteopaat omdat ik een conflict heb met hun zienswijze, ik laat me uitschrijven omdat die schoen mij niet meer past
Het is naar mijn cliënten en de vereniging voor osteopathie niet meer eerlijk om mijzelf osteopaat te noemen, ik zou dan onder de vlag van osteopathie praktijk houden terwijl het er steeds minder op lijkt, we zijn elkaar ontgroeid. Hoewel dit allemaal consequenties heeft voor vooral de vergoeding die mijn cliënten krijgen is het een keuze die ik moet maken. Ik laat me niet lijden door angst maar ik laat me lijden door het vertrouwen in mijn gevoel en de mensen om mijn heen die mijn gevoelskeuze onderschrijven met hun gevoel en vertrouwen.
Ik laat mij niet uitschrijven als osteopaat omdat ik een conflict heb met hun zienswijze, ik laat me uitschrijven omdat die schoen mij niet meer past. Osteopathie is een prachtig vak en ik zie er dagelijks de heilzame effecten van. Ik stop ook niet met technisch geven van de osteopathie zoals u die al 11 jaar van gewend ben, ik ben alleen niet meer ingeschreven bij een osteopatische beroepsvereniging. Ik verander wel mijn naam naar de buitenwereld en het betekend ook dat ik geen osteopathie gerelateerde bijscholingen meer geef of volg, of onder hun tucht en klachtrecht val. Ik ben in de transitie om een beroepsvereniging te vinden die meer aansluit bij mijn wensen.
De lichaamsgerichte traumatherapie die ik geef bestaat uit een samenvoeging van Somatic Experiencing (Peter Levine), Osteopathie, Yoga, Meditative ademhaling (verbonden ademhalen) vaardigheden die ik over een periode van 25 jaar zorgverlenen eigen heb gemaakt.
Door mensen de ogen te laten sluiten op de rug te laten liggen en verbonden te laten ademhalen, komen zij in hun limbische systeem (gevoelscentra), hierdoor gaan ze van het extrospectieve (buitenwereld / en de stress die daar zit) naar het introspectie (binnenwereld en de impact die de stress heeft op hun lijf).
Ze zijn in staat om zo te gaan voelen wat hun lichaam nodig heeft om te gaan herverbinden, stress laat ons namelijk dissociëren, we verliezen het contact met (delen van) ons lijf. Wanneer we wegrennen voor een tijger nemen we niet de tijd om onszelf heel goed waar te nemen of te repareren, dat hoort later te komen wanneer we uit de stress zijn en we ons weer veilig voelen en kunnen ontladen. Hier zit bij veel mensen het probleem, ze hebben moeite met verbinden omdat ze dat niet eerder veilig hebben ervaren, ze voelen geen ruimte en veiligheid om te ontladen. Het trauma raakt een reeds bestaand trauma spoor en daardoor zit het vast.
“Ik moet het alleen doen”, “ik was bang, en durfde het niet te vertellen”. “Ik heb dit nog nooit gezegd”, “ik wist niet dat het er zat”, het zijn inmiddels zinnen die ik dagelijks hoor en daarom moet ik mijn praktijk anders gaan vormgeven.
Traumatherapie ontvangen is confronterend maar deze vorm is geen exposure therapie, er wordt geademd en verbonden en vanuit hieruit ontlaad het stressysteem, wat er op dat moment uit wil ontladen ontlaad. Je bent in verbinding met jezelf terwijl wij verbonden zijn met elkaar en ik jou spiegel om je zo door je proces heen te geleiden. Dit is een vorm van regressie, je stelt je gevoel open en in die veilige omgeving kan het limbische systeem zich weer regeluren. Wil je hier meer over weten kijk dan hier (polyvagale theorie).
Het lichaam heeft aanraking nodig in veiligheid om weer te gaan vertrouwen zodat ontlading en herverbinding (parasympatisch) weer de boventoon gaat voeren.
Mijn praktijk zit momenteel vol met mensen die ernstig zijn getraumatiseerd of ze nu uit incest gezinnen komen, als kind van de trap zijn geduwd door hun vader, of zijn gepest door hun psychisch instabiele moeder ze hebben trauma sporen ontwikkeld en een overlevings karakter structuur gebouwd. Dat zet ze in de modus van overleven en steeds minder in de modus van leven. Of het nu early life stress is (onveiligheid / binding) of dat je juist later na een veilig jeugd bent mishandelt of misbruikt of een pistool tegen je hooft hebt gekregen, de oplossing is hetzelfde “zoek een veilige haven, en kom tot rust”.
Wanneer je als mens de connectie kwijt bent met je lichaam dan is de weg terug soms niet makkelijk, door te praten terwijl een therapeut tegen over je zit in een stoel kan dit vaak niet voldoende herstellen, lichaamsgerichte therapie wordt heel vaak vergeten in dit proces zoals de zorg nu georganiseerd is. Het lichaam heeft aanraking nodig in veiligheid om weer te gaan vertrouwen zodat ontlading en herverbinding (parasympatisch) weer de boventoon gaat voeren. Het brein moet weer muziek gaan horen i.p.v. gevaar (neurotransmitters werken als muziek niet als een signaal).
Aanraking kan wanneer je lichaamsgrenzen ooit zijn overschreden dan ineens voelen als gevaarlijk, je wachttorens staan sterk naar voren. Op dit spanningsveld vindt de therapie plaats. Ieder keer als je plaatsneemt op de behandeltafel is er van te voren afgesproken waar je wel en niet aangeraakt wil worden, hier teken je een formulier voor (informed consent).
Als je wilt dat je wilt dat een partner / vriend of familielid erbij aanwezig is, is dat altijd mogelijk, het gaat maar om 1 ding het creëren van maximale veiligheid voor jou en mij. In deze setting van gevoel en vertrouwen zal je zo steeds meer herverbinden en daardoor meer kunnen ontspannen en loslaten.
Mensen liggen dagelijks op mijn bank hun stress los te laten, dit komt eruit in de vorm van tranen (zielshuilen), woede, vreugde (keihard lachen), ongecontroleerd bewegen (shaken, trillen), alle uitingen van emoties passeren de revue, het is het doel van de therapie “laat het lichaam tot expressie komen, het heeft dat namelijk toen niet kunnen doen”
Sinds ik mijn cliënten met Fibromyalgie (zeer vaak seksueel misbruikt) en andere complexe chronische ziektebeelden zo ben gaan behandelen zie ik hun met sprongen voorruit gaan. En sindsdien ik die resultaten zie kan ik niet meer terug.
Ik wil mij hier verder in gaan ontwikkelen en daarvoor kan en mag ik mij geen osteopaat meer noemen, dat zou verwarrend zijn voor mijn clientèle en niet eerlijk zijn naar de vakgroep osteopathie. Wat voor verbinding er in de toekomst nog gaat zijn gaat de toekomst wel uitwijzen. Ik voel mij er nog sterk mee verbonden, mijn beste vrienden zijn osteopaten en we delen – ondanks dat ik een wat andere richting opvaar – enorm veel land met elkaar.
Als je vragen hebt naar aanleiding van dit stuk mail me gerust, bellen kan ook. Ik wens iedereen een mooi leven in verbinding toe en ik zie je graag in mijn praktijk. Ik ben er van overtuigd dat ik je kan helpen om meer verbinding te krijgen met je lijf.