de Vos & van Etten

Ik wou dat ik die woordverhaspeling had bedacht maar helaas is dat niet zo. Het komt (voor zover ik weet) van Yvo Smulders hoogleraar interne geneeskunde van het VU in Amsterdam. In dit inspirerende NTVG journaal gaat hij los over het “evidencebeest” wat soms onterecht bezit van ons neemt. Dat doet hij als hoogleraar natuurlijk zeer erudiet en eloquent.

Hij stapt in het filmpje even compleet uit de box, je wordt er vaak niet populair van maar je krijgt er wel veel respect door (meestal later pas). De kern van het verhaal is: Als er geen dubbel blind placebo gecontroleerde studie is die de behandeling “evidence” geeft wil dat niet zeggen dat het geen zinvolle behandeling is of dat je ervan af moet zien. Zoals Prof Smulders toelicht is ± 1 op de 120 behandelingen in het ziekenhuis “evidence based”, en is die evidence sterk verbonden met het marketingbudget van de medicijnfabrikant. Ik ging een aantal blogs geleden ook al eens lichtelijk los over het onderwerp “evidence en osteopathie”. Maar als we dan geen bewijzen hebben? Wat moet ons dan leiden? Het antwoord daarop geeft Dr smulders natuurlijk ook; “we moeten zeer goed kijken naar de fysiologie en de pathofysiologie”. Nu is het natuurlijk hilarisch als je gaat kijken naar de redenatie van o.a zorgverzekeraars en fanatieke antikwakkers als die zeggen “de osteopathie moet eerst het effect ‘bewijzen’ en dan gaan we eens kijken of we het wat vinden”. Kennelijk is er na een gigantische tijd en enorm veelonderzoek (kijk maar eens op pubmed hoeveel onderzoeken er per dag bijkomen) in het ziekenhuis slecht 1/120 aan evidence te vinden?

Met de minuscule beroepsgroep en het minuscule onderzoeksgeld en het niet bestaande marketingbudget denk ik dat we ongeveer 1/1000000 kunnen halen in het volgende millennium wat betreft de osteopathie. Wat dus niet betekent dat osteopathie geen zinvolle therapie is, er zit namelijk voor het grootste gedeelte een enorm uitgebreide fysiologische en pathosfysiologische basis achter.

Wat mijn inziens buiten de boot valt is het paradigma achter de craniale osteopathie (maar daar later meer over). Evidence based en protocollair handelen is doorgaans een haalbaar streven wanneer het om geïsoleerde en vaak acute klachten gaat, het wordt compleet kansloos en werkt hinderend wanneer de klacht chronisch en verspreid is. In de hedendaagse geneeskunde gaat de behandeling van acute en chronische klachten in mijn bescheiden opinie helaas te vaak door hetzelfde straatje. Hoe goed we zijn in het diagnosticeren en behandelen van acute klachten zo slaan we regelmatig de plank mis wanneer het gaat om chronische klachten. Acuut en chronisch vereisen allebei een compleet ander paradigma waarin deze klachten moeten worden geplaatst, en om de dualiteit tussen die denkramen te overbruggen moeten we best breed denken. Ik vond een interessante PowerPoint over acute en chronische klachten gezien “door de bril van integrative functional medicine”. In deze Powerpoint wordt zeer duidelijk aangegeven wat voor brilwisseling je moet maken wanneer je van acuut naar chronisch gaat.